We zeggen en schrijven 1965. Toenmalig kapelaan Henri Vandenbussche krijgt het idee om een knapenkoor op te richten. In geen tijd verzamelen een twintigtal enthousiaste jongens die de stemmen willen bundelen. De heer Etienne Van Herck wordt aangesteld als koorleider. Hij leert de jongens plezier krijgen in het zingen. Na een paar repetities luistert deze groep de zondagsmis op. Etienne Van Herck kan het knapenkoor maar een korte tijd leiden.
Hij wordt opgevolgd door de piepjonge Paul Blondelle. Paul doet het uitstekend en de idee groeit om ook een mannenkoor op te richten. Er melden zich een zevental vrijwilligers die samen met het knapenkoor het koor van Sint-Franciscus vormen. Ondertussen komen er nieuwe knapen bij en worden de oudere knapen overgeheveld naar het mannenkoor.
Later wordt ook een meisjeskoor opgericht onder leiding van Christine De Roo. De meisjes worden “dames” en de jongens worden “heren”. Het kinderkoor dunt uit en bij gebrek aan kandidaten wordt het vervolgens opgeheven. Uit de versmelting van het dameskoor met het herenkoor ontstaat tenslotte het – op heden springlevende – Gemengd Zangkoor Cantate.
Paul Blondelle bouwt ambitieus het koor verder uit. Dit vertaalt zich in de keuze voor vierstemmig en uitdagend repertoire. Af en toe worden harde noten gekraakt! Bovendien waagt GZ Cantate zich buiten de muren van de parochiekerk en er staat geregeld een concert op de agenda. Zo wordt onder andere het 20- en 25-jarig bestaan met een concert gevierd.
Hiernaast dient vermeld te worden dat Cantate steeds op het orgel begeleid werd én wordt door muziekvirtuoos Johan Duijck. Ook hij draagt zijn steentje bij tot de verdere uitbouw van het koor. Johan schrijft zelfs speciaal voor GZ Cantate het meerstemmig pareltje ‘De wolken’.
Nog steeds onder leiding van Paul Blondelle begeeft het koor zich op ongekend terrein: GZ Cantate schrijft zich meermaals in voor de provinciale koorwedstrijd. Gestart in derde klasse behaalt het koor bij zijn laatste deelname een eerste prijs in tweede klasse. Lovenswaardig voor een parochiaal zangkoor!
Na 37 jaar fantastisch werk als dirigent geeft Paul Blondelle het stokje door aan een naamgenoot: Paul Schalembier. Deze gaat op hetzelfde elan door maar legt meer en meer eigen accenten qua repertoire. Dit slaat geweldig aan bij de koorgroep. Cantate is gelanceerd voor onder andere stukken uit musicals, liedjes van The Beatles… Nieuw materiaal dat het koor met plezier deelt tijdens een aantal concerten.
Desondanks blijft het verzorgen van misvieringen de topprioriteit. Toenmalig pastoor Louis Fevery is bijzonder fier op “zijn” koor. Hij kan er ongelooflijk van genieten. Nagenoeg iedere repetitie komt hij een kwartiertje luisteren en daarna verwelkomt hij de koorleden graag in de sacristie voor een praatje met een drankje. Hij laat Paul zijn werk doen.
Onder Paul Schalembier geniet GZ Cantate negen zeer mooie jaren. De verslagenheid is dan ook groot wanneer Paul aankondigt te willen stoppen. Dit zorgt even voor paniek want een nieuwe koorleider is niet zomaar voorhanden.
Opeens komt een reddende engel “uit de lucht gevallen”: de huidige dirigent Adriaan Debbaut. Adriaan is ondertussen negen jaar aan de slag bij GZ Cantate. Hij heeft een totaal verschillende aanpak dan beide vorige dirigenten. Adriaan is een musicus in hart en nieren en straalt veel enthousiasme uit.
Het is wel even wennen want de manier en tempo van aanleren alsook het verwerven van notenkennis vragen een inspanning.
Onder zijn leiding realiseerde GZ Cantate voor het 50-jarig bestaan een groot en ontroerend jubileumconcert op 10 oktober 2015.
Dit optreden vormt meteen het laatste ‘muzikale wapenfeit’ in de vertrouwde Sint-Franciscuskerk, die kort hierop haar deuren sluit.
Hierdoor dringt een verhuis zich op.
GZ Cantate maakt de oversteek naar de andere kant van Sint-Kruis en vindt gastvrij onderdak in de Sint-Thomas van Kantelbergkerk. Deze site is tot op heden de thuishaven alsook vaste repetitielocatie van de formatie.
In november 2018 verlegt de formatie haar grenzen nogmaals en voert het samen met korengroep Thaleia-Kaleo het Gloria in D van A. Vivaldi voor koor, solisten en orkest uit. Een hoogtepunt!
Het schitterende aan dit verhaal is dat het koor ondertussen een hechte vriendengroep werd, een soort familie. Goede en minder goede momenten worden met elkaar gedeeld en in de loop van die 55 jaar zijn die niet op één hand te tellen.
Opmerkelijk is dat de groep nog regelmatig uitbreiding kent.
Zingen is precies toch nog “in”!